کد مطلب:276913 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:162
حل مشکل زوراء
اما روایتی كه مشكل را حل می كند و اختلاف را از میان بر می دارد و از آن فهمیده
[ صفحه 235]
می شود كه مقصود از (دارالفاسقین) و زوراء در حدیث مفضل همان بغداد و تهران (دارالزوراء) است به حسب روایتی كه مرحوم علامه ی مجلسی اعلی الله مقامه از مفضل بن عمر نقل كرده چنین است:
قال المفضل، قال لی جعفر بن محمد علیه السلام یا مفضل! أتدری أینما وقعت دار الزوراء
قلت: الله و حجته أعلم،
فقال: اعلم یا مفضل ان فی حوالی الری جبل أسود تبنی فی ذیله بلدة تسمی بالطهران، و هی «دار الزوراء» اللتی تكون قصورها كقصور الجنة و نسوانها كحور العین، و اعلم یا مفضل، انهن یتلبسن بلباس الكفار و یتزین بزی الجبابرة و یركبن السروج و لا یتمكن لأزواجهن و لا تفی مكاسب الأزواج لهن فیطلبن الطلاق منهم فیكتفی الرجال بالرجال و النساء بالنساء و تشبه الرجال بالنساء و النساء بالرجال، فانك ان ترد حفظ دینك فلا تسكن فی هذه البلدة و لا تتخذها مسكنا لأنها محل الفتنة و فر منها الی قلل الجبال و من الجحر الی الجحر كالثعلب بأشباله. [1] .
مفضل گفت: كه حضرت امام جعفرصادق علیه السلام به من فرمود: ای مفضل آیا میدانی كه دارالزوراء، در كجا واقع شده است؟ من عرض كردم: خدا و حجت او بهتر می دانند، فرمود: ای مفضل بدان، كه در حوالی ری كوه سیاهی است كه در پایین آن كوه شهری بنا می شود كه آن را «تهران» می نامند، و آن «دارالزوراء» است، و آن شهری است كه ساختمانها و كاخهایشان مانند قصرهای بهشت است و زنانش (در زیبائی) مانند حوالعین اند آن زنها لباس كفار در بر می كنند و با پوشش كفار خود را می آرایند و بر «زین» سوار می شوند و برای شوهرانشان تمكین نمی كنند. و دستمزد كار و كاسبی و درآمد شوهرانشان (در خرج و برجی كه دارند) كفاف آنها را نمی دهد و بدین لحاظ از شوهران خود درخواست طلاق می كنند (و بزور از آنها طلاق می گیرند) و مردان از مردان ارضا می شوند و زنان از زنان، و مردان
[ صفحه 236]
خود را شبیه زنان می سازند و زنان شبیه مردان، و اگر می خواهی دین خود را محفوظ نگه داری، آنجا را برای محل سكونت انتخاب نكن زیرا كه آنجا محل فتنه است و همچون روباهی كه برای حفظ و نگهداری فرزندان خود پیوسته از این سوراخ به آن سوراخ می رود به قله كوهها گریزان باش.
مطابق مضمون این حدیث كه تهران «دار الزوراء» است، ادیب دانشمند، مرحوم «فرهاد میرزا» متوفای سال 1305 هجری قمری، كه از مفاخر مردان سیاسی و فضلای تاریخ دوره ناصری است اشعاری درباره ی تهران سروده است كه چون مناسب مقام است آن را در اینجا نقل می كنیم:
[ صفحه 235]
می شود كه مقصود از (دارالفاسقین) و زوراء در حدیث مفضل همان بغداد و تهران (دارالزوراء) است به حسب روایتی كه مرحوم علامه ی مجلسی اعلی الله مقامه از مفضل بن عمر نقل كرده چنین است:
قال المفضل، قال لی جعفر بن محمد علیه السلام یا مفضل! أتدری أینما وقعت دار الزوراء
قلت: الله و حجته أعلم،
فقال: اعلم یا مفضل ان فی حوالی الری جبل أسود تبنی فی ذیله بلدة تسمی بالطهران، و هی «دار الزوراء» اللتی تكون قصورها كقصور الجنة و نسوانها كحور العین، و اعلم یا مفضل، انهن یتلبسن بلباس الكفار و یتزین بزی الجبابرة و یركبن السروج و لا یتمكن لأزواجهن و لا تفی مكاسب الأزواج لهن فیطلبن الطلاق منهم فیكتفی الرجال بالرجال و النساء بالنساء و تشبه الرجال بالنساء و النساء بالرجال، فانك ان ترد حفظ دینك فلا تسكن فی هذه البلدة و لا تتخذها مسكنا لأنها محل الفتنة و فر منها الی قلل الجبال و من الجحر الی الجحر كالثعلب بأشباله. [1] .
مفضل گفت: كه حضرت امام جعفرصادق علیه السلام به من فرمود: ای مفضل آیا میدانی كه دارالزوراء، در كجا واقع شده است؟ من عرض كردم: خدا و حجت او بهتر می دانند، فرمود: ای مفضل بدان، كه در حوالی ری كوه سیاهی است كه در پایین آن كوه شهری بنا می شود كه آن را «تهران» می نامند، و آن «دارالزوراء» است، و آن شهری است كه ساختمانها و كاخهایشان مانند قصرهای بهشت است و زنانش (در زیبائی) مانند حوالعین اند آن زنها لباس كفار در بر می كنند و با پوشش كفار خود را می آرایند و بر «زین» سوار می شوند و برای شوهرانشان تمكین نمی كنند. و دستمزد كار و كاسبی و درآمد شوهرانشان (در خرج و برجی كه دارند) كفاف آنها را نمی دهد و بدین لحاظ از شوهران خود درخواست طلاق می كنند (و بزور از آنها طلاق می گیرند) و مردان از مردان ارضا می شوند و زنان از زنان، و مردان
[ صفحه 236]
خود را شبیه زنان می سازند و زنان شبیه مردان، و اگر می خواهی دین خود را محفوظ نگه داری، آنجا را برای محل سكونت انتخاب نكن زیرا كه آنجا محل فتنه است و همچون روباهی كه برای حفظ و نگهداری فرزندان خود پیوسته از این سوراخ به آن سوراخ می رود به قله كوهها گریزان باش.
مطابق مضمون این حدیث كه تهران «دار الزوراء» است، ادیب دانشمند، مرحوم «فرهاد میرزا» متوفای سال 1305 هجری قمری، كه از مفاخر مردان سیاسی و فضلای تاریخ دوره ناصری است اشعاری درباره ی تهران سروده است كه چون مناسب مقام است آن را در اینجا نقل می كنیم:
[1] مجمع النورين: ص 297 چاپ محرم 1328 هجري و منتخب التواريخ ص، 875 چاپ اسلاميه سال 1347 چاپ سوم و علائم الظهور كرماني ص 239 سال 1329.